Case: Ponowna wizyta w domu opieki Djupängen

Dzięki ciepłej i przyjaznej atmosferze dom opieki Djupängen stał się inspirującym przykładem na to, jak aranżacja wnętrz może poprawiać nie tylko jakość życia mieszkańców, lecz także komfort pracy personelu. Teraz, po trzech latach od otwarcia, wróciliśmy tam, aby sprawdzić, jak wszystko funkcjonuje w praktyce.

Przemyślane przestrzenie

Kiedy dom opieki Djupängen powstawał, firma Kinnarps zapewniła wsparcie, wykorzystując swoją analizę potrzeb Next Care®. Oznaczało to rozpoczęcie współpracy już na wczesnym etapie projektu. Dzięki temu wszyscy interesariusze mieli możliwość aktywnego udziału w planowaniu funkcji i formy aranżacji wnętrz od podstaw. Helena Eriksson, kierownik placówki Djupängen, była zaangażowana w ten proces od samego początku.

„Zaangażowanie w ten proces i możliwość wpływania na wszystkie elementy – od estetyki po bezpieczenstwo i higienę pracy było bardzo ciekawym doświadczeniem. Mieliśmy nawet możliwość współprojektowania nowej, funkcjonalnej sofy, która była bardzo potrzebna.”

Siedziska przeznaczone do przestrzeni wspólnej w domu opieki muszą być trwałe i łatwe do utrzymania w czystości — z możliwością zdejmowania tapicerki — przy jednoczesnym zachowaniu estetyki i swobody wyboru materiałów.

„Bardzo zależało nam na tym, aby uniknąć atmosfery instytucjonalnej. Chcieliśmy, żeby zarówno mieszkania, jak i przestrzenie wspólne miały ten sam przytulny, gościnny charakter — i myślę, że udało nam się to osiągnąć” — mówi.

Estetyka, samodzielność i szacunek przenikają wnętrza Djupängen. To coś, co docenia także personel. Przyjazna przestrzeń nie tylko pozytywnie wpływa na atmosferę, lecz również ułatwia codzienną pracę — świadomość, że mieszkańcy siedzą bezpiecznie i stabilnie, a dzięki przemyślanym meblom mogą samodzielnie wykonywać więcej czynności, zapewnia opiekunom spokój ducha.

„Ponieważ takie rozwiązania sprawiają, że ich praca jest mniej obciążająca fizycznie i w pewnym stopniu ograniczają potrzebę bezpośredniej opieki, pracownicy mogą poświęcić więcej czasu zaspokojenie potrzeb emocjonalnych mieszkańców i budowanie relacji społecznych” — wyjaśnia Helena Eriksson.

Kolorystyka wnętrz została starannie przemyślana — każda część obiektu ma swój indywidualny schemat kolorystyczny, aby stworzyć możliwie spójny i harmonijny klimat. Przestrzenie są uporządkowane i sprzyjają swobodnemu poruszaniu się. Wygodne fotele, na których łatwo usiąść i z nich wstać, zostały rozmieszczone w korytarzach i przy oknach, tworząc komfortowe miejsca odpoczynku. Ułatwianie aktywności fizycznej to korzyść dla wszystkich — zarówno mieszkańców, jak i personelu.

„Jeśli ktoś jest sprawny fizycznie, chcemy ten stan jak najdłużej podtrzymywać. To rozwiązanie korzystne nie tylko dla samych mieszkańców, lecz również dla personelu, ponieważ ogranicza konieczność dźwigania czy fizycznego wsparcia. Dzięki temu nasi podopieczni mogą spędzać wartościowy czas z bliskimi, wychodzić z mieszkania, wybrać się na spacer, a potem usiąść i przez chwilę podziwiać widok.”

Aranżacja wnętrz odgrywa kluczową rolę w tym, jak mieszkańcy odbierają dom opieki, dlatego stworzenie przemyślanej przestrzeni było jednym z priorytetów. Przykładem jest starannie zaprojektowana, spokojna i przyjemna strefa spa, w której można wziąć relaksującą kąpiel, skorzystać z usług podologa lub odwiedzić fryzjera.

„Dla mieszkańców bardzo ważne jest, aby odczuwać zmianę otoczenia, nawet w ramach przestrzeni domu opieki. Zachowanie w codziennym życiu poczucia, że dzieje się coś przyjemnego i różnorodnego, jest bardzo cenne.”

Po zakonczeniu projektu współpraca z Kinnarps była kontynuowana. Regularnie przeprowadzano podsumowania dotyczące tego, co sprawdza się najlepiej, a co wymaga udoskonalenia. Mamy poczucie, że otrzymaliśmy niezbędne wsparcie, aby dom opieki mógł w dalszym ciągu odpowiadać na pojawiające się potrzeby i realizować wspólnie wypracowaną wizję.

Kiedy ostatnio można było zaobserwować, że otoczenie ułatwia życie mieszkańcom?

„W zeszły piątek zorganizowaliśmy międzypokoleniową dyskotekę w naszych pięknych przestrzeniach wspólnych. Małe dzieci mogły przyjść i potańczyć razem z naszymi mieszkańcami. Były popcorn, lemoniada, balony i kula dyskotekowa, a kiedy nagle zobaczyłam, jak moje trzyletnie wnuczę odbija balon razem z jedną z naszych starszych pań — i ten błysk radości w jej oczach — byłam głęboko poruszona.”